„Możemy i musimy”: Naukowość pisarstwa historycznego o związkach zawodowych w Związku Radzieckim w latach 20. XX wieku

W latach 20. XX wieku młoda Republika Radziecka odrzuciwszy stary układ społeczny zwróciła się ku badaniom przeszłości. Zamiast współpracować z profesjonalnymi historykami, nowy reżim zapoczątkował całą gamę dużych projektów partycypacyjnych pod kontrolą instytucji politycznych i publicznych, których celem było stworzenia nowej, rewolucyjnej historii. W tym artykule zamiast podchodzić do tego tematu w kategoriach ideologii i pamięci, umieściłem go w kontekście historii nauki. Skupiając się na przypadku związków zawodowych, sugeruję rozważenie wczesnego sowieckiego, nieakademickiego pisarstwa historycznego jako formie radykalnej nauki obywatelskiej. Mimo że związkowcy nie mieli kierunkowego wykształcenia, odważyli się wykorzystać metodę naukową w swoich badaniach zwieńczonych pozytywnymi rezultatami. Przykład ten pozwala nam kwestionować opozycję między amatorami i profesjonalistami w dziedzinie nauki obywatelskiej.