Nauki przyrodnicze w akademickim Wiedniu w latach 90. XX w.: od „[peryferyjnej] placówki przy żelaznej kurtynie” do „centralnego ośrodka”

Cztery artykuły redakcyjne w czasopiśmie „Biological Chemistry” z 1999 r. upamiętniają, jak od lat 80. XX w. Wiedeń przekształcił się z „[peryferyjnej] placówki w pobliżu żelaznej kurtyny” w „centralny ośrodek” badań nauk przyrodniczych.Bliższe przyjrzenie się tym tekstom pokazuje jawną i niejawną rolę rysowania map naukowych, przedstawiających centra, peryferia i – w tym przypadku – dosłowne i alegoryczne „żelazne kurtyny”.W oparciu o te spostrzeżenie i związane z nimi zagadnienia ponownie badam dostępny materiał empiryczny obejmujący odpowiednie czasy, miejsca, (sub-)dyscypliny i instytucje oraz okres po 2000 roku. Zajmuję się „molekularyzacją” w biologii, zróżnicowaniem (sub-)dyscyplinarnym, internacjonalizacją, parą komplementarnych koncepcji innowacji i tradycji, a także zmianami w stosunkach społeczno-prywatnych.Dochodzę do wniosku, że zasady przewodnie, takie jak „doskonałość” i „międzynarodowość” są rozumiane i wdrażane w środowisku akademickim w sposób ograniczony lokalnie i historycznie, i twierdzę, że ponowne krytyczne zbadanie materiału empirycznego może wzbogacić nasze podejście do takich tematów w fundamentalny sposób.